بررسی اثر داروی دپرنیل در ایجاد گلیوز پس از ضایعه فشارمکانیکی طناب نخاعی موش صحرایی بالغ

مقدمه و هدف: هدف از این تحقیق، ارزیابی تأثیرات داروی دپرنیل در حفظ یا نگهداری سلول های عصبی حرکتی و تأثیر دارو در واکنش گلیوز است.   مواد و روش ها: در این تحقیق از موش صحرایی نژاد اسپراگ رالی به وزن 300-250 گرم از انستیتو رازی حصارک کرج استفاده شد. در این بررسی به تأثیر داروی دپرنیل mg/kg 5/2 در حفظ سلول های عصبی با بررسی مورفومتری و میزان تشکیل بافت عصبی پشتیبان پس از ضایعه مکانیکی نخاع به روش ایمنوهیستوشیمیایی پرداخته شد.   یافته ها: نتایج این تحقیق در دو بخش مجزا مورد بررسی قرار می گیرد:1. نتایج مطالعات مورفومتری سلول های عصبی 2. بررسی شمارش سلول های آستروسیت و الیگو دندروسیت و محاسبه درصد این پاسخ گویی. شمارش سلول های عصبی حرکتی نخاع حاکی از کاهش سلول های عصبی حرکتی درشاخ قدامی نخاع به همراه ایجاد حفره است. این کاهش در گروه دریافت کننده داروی دپرنیل کم تر از گروهی که سرم فیزیولوژی دریافت کرده و تأثیر داروی دپرنیل در زیر، گروهی که چهار هفته از دارو استفاده کرده بیش تر بوده و این تفاوت معنادار است (05/0 p <). همچنین تأثیر داروی دپرنیل سبب کاهش ایجاد واکنش گلیوز شده و در زیرگروهی که این دارو را به مدت چهار هفته دریافت کرده اند این تأثیر بیش تر است (05/0 p <).   نتیجه گیری: برای اولین بار تأثیر داروی دپرنیل در کاهش تکمیل بافت اسکار گلیوز مشخص شد. دارو بیش ترین تأثیر را روی سلول آستروسیت دارد، به طوری که سبب کاهش این سلول می شود. این تأثیر در گروه هایی که چهار هفته دارو را دریافت کرده اند، بیش تر است. برای مشخص شدن نقش بیش تر دارو و مکانیسم عمل آن، پیشنهاد می شود دارو در درازمدت و دوزهای مختلف بررسی شود.